Mevrouw Boon wordt naar een verpleeghuis gebracht. Ze kan niet meer alleen leven en haar oorlogsherinneringen aan het Japanse krijgsgevangenenkamp bepalen steeds meer haar leven; ze lijdt duidelijk aan een concentratiekampsyndroom. Het jonge en grotendeels allochtone verpleeghuispersoneel ziet niet echt wat er aan de hand is en weet niet veel van de geschiedenis waarin mevrouw Boon leeft, wat haar enkele onvervalste racistische uitspraken ontlokt. Het wordt nog erger als de nieuwe bewoonster, mevrouw Cohen, arriveert, een jood die Auschwitz heeft overleefd. En zij zijn niet de enigen in huis met een ‘oorlogsverleden’.