Hé, dat moedervlekje ken ik niet, dacht Astrid Nollen toen ze achttien jaar geleden in de spiegel van de paskamer naar haar rug keek. “Ik ben dezelfde dag nog naar de huisarts gegaan en zij stuurde me door naar een dermatoloog. Het bleek uiteindelijk een melanoom te zijn, een agressieve vorm van huidkanker.”

De moedervlek werd operatief verwijderd en het verhaal leek met een sisser af te lopen. “Maar bijna drieënhalf jaar later voelde ik plotseling een klein bultje in mijn hals.” Nieuwe bezoeken aan specialisten volgden en uiteindelijk kreeg Astrid heel slecht nieuws. “Ik kwam de kamer van mijn chirurg binnen en hij liet de scans zien. Uitzaaiingen door het hele lijf, ook in mijn hoofd. De kanker zat overal. Die diagnose was mijn doodvonnis.”

Twee tot vier maanden had ze nog, de situatie voelde onwerkelijk. “Ik kon alleen maar denken aan onze drie, heel jonge kinderen die hun moeder waarschijnlijk gingen verliezen. Misschien wel daardoor voelde ik na vijf minuten een soort oergevoel opkomen. ‘Hoe gaan we dit fiksen’, heb ik de arts letterlijk gevraagd. Die dacht eerst dat de diagnose niet tot me doordrong en herhaalde het. Ik zei dat ik begreep wat hij zei, maar dat ik drie heel jonge kinderen heb. Ik moest dus alles, maar dan ook alles proberen om het tij te keren. Hij beloofde zich maximaal in te zetten.”

Lees ook: Marlijn Weerdenburg en Soy Kroon presenteren de liveshow Iedereen AAN tegen Kanker 

Astrid's strijd

Zware maanden volgden. “Ik leefde tussen hoop en vrees”, blikt Astrid terug. “Soms voelde ik diepe wanhoop en het andere moment moest ik me volledig schrap zetten om alle behandelingen te kunnen ondergaan. Voelen en ‘vechten’ gaan heel moeilijk samen heb ik geleerd. Een mooi systeem van de natuur. Tijdens mijn ziekteperiode was het vooral schrap zetten. Voor het werkelijke voelen en besef kwam pas ruimte na de behandelingen. Mijn kinderen en gezin waren mijn beste medicijn; zij hielden het dagelijks leven luchtig en waren mijn allergrootste drive. Ik weet nu dat mensen veel veerkrachtiger zijn dan ze denken. Dat vind ik een heel mooi inzicht.”

Toen bijna alle hoop vervlogen leek, kwam Astrid terecht in de spreekkamer van dokter Hanssens uit het Tilburgse Elizabethziekenhuis. “Hij bestudeerde mijn scans in stilte op zijn computerscherm – het waren de langste twintig minuten van mijn leven. Daarna draaide hij zich om, keek mij recht aan en zei: ‘Ik kan je helpen.’ Ik kon hem wel omhelzen.”

Hanssens behandelde Astrids hersentumoren en zorgde er daarmee voor dat ze aan de voorwaarden voldeed voor een experimentele immunotherapie. De kans op succes daarvan was volgens de statistieken klein, maar na twaalf weken behandeling kreeg ze de uitslag en die was 100 procent goed. “Ik kon het niet geloven. Die behandeling was de allerlaatste strohalm en die heb ik gegrepen. Alle tumoren waren verdwenen, tot op de dag van vandaag.”

KWF Kankerbestrijding

Inmiddels is Astrid dertien jaar verder en werkt ze voor KWF Kankerbestrijding. Ze deelt haar verhaal in de uitzending Iedereen aan, tegen kanker. “Mijn verhaal is een verhaal van hoop. Hiervoor doen we onderzoek, en ja: het leidt echt ergens toe.” Ook wil ze de kijkers waarschuwen: “Ik was zo jong, 36 jaar pas. Kanker trof niet alleen mij, maar mijn gezin, mijn familie, mijn liefste vrienden, iedereen om me heen. Alsjeblieft, controleer jezelf, bescherm jezelf.”

Door zelf actief mee te blijven denken samen met de artsen over de mogelijkheden en onmogelijkheden van de behandelingen heeft Astrid alles gedaan wat mogelijk was. “Dat deed ik in de eerste plaats voor mijn kinderen. Uiteindelijk heb ik ook intens veel geluk gehad.”

Tot slot moedigt Astrid mensen aan om de ogen niet sluiten voor kankerpatiënten. “Kanker heeft iemand nooit alleen. Laat altijd iets van je horen, het maakt niet uit hoe klein de boodschap is. En blijf af en toe informeren, ook als de behandelingen achter de rug zijn. De liefde en vriendschappen om mij heen hebben mij letterlijk op de been gehouden.”

Iedereen AAN tegen Kanker is op 29 augustus 2024 om 21:20 uur te zien bij AVROTROS op NPO 1.