Rust,

De eerste reünie van The Real Housewives of Amsterdam verliep chaotisch. Hoe krijg je ook meer dan vier uur vol drama nog enigszins begrijpelijk als meer dan de helft eruit gemonteerd moet? Maar het tweede seizoen van het grote succes op Videoland voelde anders. Dus begon ik met goede moed aan de presentatie van een nieuwe reünie. Zo’n afsluiting mag bij zo’n programma schuren, maar moet ook verbinden. En daar stonden we dan na afloop, alle dames en ik elkaar omhelzend. Er waren inmiddels zoveel tranen gevallen.

Nee, het ging niet over een vlek in een Gucci-tas, maar over de echt relevante dingen in het leven. 11 januari is het te zien en het is echt het kijken waard.

Maar misschien spreekt het u totaal niet aan, zoals ik dat ooit had met de serie Downton Abbey. Mijn beste vriend, acteur Ger Otte, verklaarde mij voor gek. “Ga dat nou kijken, lief, het is echt iets voor jou: drama, kostuums & briljante acteurs.” Toen ik hoofdrolspeelster Maggie Smith bij Graham Norton hoorde zeggen dat ze zelf ook nooit keek, dacht ik: waarom zou ik het wel kijken? Alleen een stevige griep zou mij wellicht over de streep helpen één aflevering te kijken. Bam… Buikgriep. Ik lig met verplichte rust in bed. “Neem je medicijn en rust”, hoor ik Herald zeggen. Ik probeer eerst maar eens Downton Abbey, kom maar op.

Na een aflevering kijk ik, hoe kan het ook anders, koortsachtig hoeveel seizoenen er zijn. Gelukkig het zijn er 6. Nog 51 afleveringen en 2 films te gaan, want ook ik heb Downton Fever. Voor actrice Maggie Smith was er een leven voor Downton en erna. Zoveel impact had de serie, die ze zelf niet zag, op haar leven. Ook voor mij, want zelden was tv-drama zo sterk en raasde ik door alle afleveringen. Inmiddels ben ik allang weer beter en zet ik de volgende stap in bingewatch-land: van dezelfde makers, de serie The Gilded Age. Op mijn nachtkastje ligt nog steeds een medicijn onaangeroerd. Het beste medicijn kwam van rust en de buis. Ik wens topactrice Maggie Smith hetzelfde toe.