Tut,

Tina de Bruin gaat in het holst van de nacht in gesprek met BN’ers over hun schaamte. Binnenkort ben ik aan de beurt, en ik licht graag een tipje van de sluier op. Of beter gezegd: het puntje van de zakdoek. Ik ben verslaafd aan mijn tut, een doekje dat ik tegen mijn neus druk. En maar snuiven aan dat ding, het liefst met een puntje ­koffie. Dat klinkt raar, maar ik leg het uit.

Neem een zakdoek, maak een rolletje van het puntje en doop die in de koffie. Stap 2: laten drogen en dan wachten. De volgende dag is hij op zijn lekkerst. Mijn moeder schaamt zich als ik het in het opbaar doe en Herald ook. Zelf schaam ik me meer voor mijn horrorcollectie op dvd, maar de tut krijgt meer afkeurende blikken.

Zelfs Tina was er even stil van en juist door erover te praten ben ik nu meer aan het ­tutten dan ooit. Vooral tijdens een avondje tv. 'Schaam je', hoor ik naast mij op de bank.

Zet ik hem op Videoland of Het Gouden Uur van AVROTROS? Ik begin met de laatste en mijn nieuwe verslaving is geboren. Deze serie over wat er gebeurt bij een terroristische aanslag, komt letterlijk met een klap binnen. De effecten, de spelers, de opbouw, alles klopt. Ga dat zien, zondag om 20.15 uur op NPO 3.

Daarna stond ik even op een crossroad of ik wel of niet de documentaire van Hazes wilde kijken. Een schat van een jongen, maar zou mijn mening veranderen bij het zien van de docu? En er zijn al zo veel meningen over hem, kom ik er weer achteraan met mijn tut. Die heb ik overigens even weggedaan, want als je jezelf in je hoofd haalt dat je alleen maar kan functioneren met een verslaving, is dat beangstigend. Zelfs als dat met een doekje is dat naar koffie ruikt.

Drugs, drank, alles komt voorbij in de serie die elke verslaafde moet zien. Alles gaat in de wereld van André in uitersten. Het was he-le-maal te gek, hij was ­he-le-maal kapot. Tussen 1 en 10 zit een hoop, maar niet bij André. Hij laat me lachen, maar maakt me ook intens verdrietig. Een smaakmaker met talent die een spoor van verdriet achterlaat bij de mensen van wie hij het meest houdt. Je gunt hem een leven zonder verslaving en zonder de zoveelste mening van iemand die een stukje schrijft.

Maar vooruit, toch een beoordeling van deze docu: ergens tussen de 6 en de 9 en dat is he-le-maal prima.