Bril,

Zit u al helemaal in de nieuwe serie van Married at First Sight? Herkent u zichzelf in de stellen die helaas weer in oude gewoontes vervallen of juist alles door een roze bril bekijken? Op die bril kom ik straks nog even terug, eerst eventjes over het achtste seizoen. Dat er overigens niet was geweest als de koppels Rowan en Astleigh en lovebirds Sonny en Dylan niet de liefde hadden gevonden vorig seizoen. Hoe succesvol het programma ook is, als een huwelijk niet slaagt, dan is het ook niet meer dan dat. Liefde was broodnodig en – spoiler alert – die liefde is er ook dit jaar weer. Hoelang blijft altijd de vraag, maar een ding is zeker: de tranen vloeien niet alleen van drama maar ook van geluk dit seizoen.

Wekelijks spreek ik in de studio van de beste geluidstechnicus van Hilversum, Freek Philippi, de afleveringen in. Dat is niet gemakkelijk, ik heb namelijk een vorm van dyslexie. Ik kan een zin oplezen en totaal iets anders lezen dan wat er eigenlijk staat. Op de een of andere manier zie ik het niet en gaat mijn brein in de versnelling en spreek ik hele andere zinnen uit dan er staan. Dat was op de lagere school met het voorlezen dramatisch.

Het rapport van de juf luidde dan ook: ‘Carlo heeft een leuke voorleestoon maar leest slecht, hij verzint allemaal andere woorden of zinnen die niet in het boek staan.’ Ik was acht jaar en moest voorlezen uit Sneeuwwitje. In mijn versie leefde die in een bos met zeven bergen en werd zij zelf een heks, vermoordde de prins omdat die op zijn beurt weer zoende met de jager. Als ik zelf voelde dat ik woorden bij elkaar verzon, ging ik compleet aan de haal met het verhaal. Goed voor de fantasie, maar niet handig voor een presentator die zich aan de tekst moet houden.

Wanneer ik de autocue lees, dat is de presentatietekst die voor de camera rolt, dan zet ik daar steekwoorden in. Zo kan ik presenteren zonder hele zinnen te moeten lezen. Maar bij het inspreken van een aflevering zoals bij MAFS is dat onmogelijk. Alles is op tijd geschreven, geen tijd voor improvisatie.

De marteling gaat weer beginnen. “Bril op en gaan”, zeg ik tegen Freek, die de uitzending start. Gelukkig is hij geduldig en alert als ik weer eens totaal iets anders voorlees dan er staat. Die bril is hoognodig en ik heb er inmiddels een stuk of tien. Allemaal stuk, een poot afgebroken of met gebroken glas, omdat ik ze altijd in mijn broek of jas meeneem. Ik zit nog steeds in de fase dat ik denk dat ik die bril eigenlijk niet nodig heb, maar zonder hem lees ik echt niks. “Deze week in Married at First Sight…” en ik lees voor. Freek reageert: “Briljant, in de tekst op papier stond een fout, maar die heb je slim opgelost.” Maar die fout had ik niet gelezen, voordeel van het nadeel. Ook in dit geval is het maar door welke bril je het bekijkt, door een roze bril of een half kapotte bril.