In zijn beginjaren als radiomaker kreeg Stefan Stasse (62) geregeld kritiek op gesprekken die hij met zijn luisteraars voerde. “Dan zei een eindredacteur: ‘Het is wel mooi, maar het duurt gewoon te lang’”, vertelt Stasse.

Een paar weken geleden kreeg hij de prestigieuze Marconi Oeuvre Award. De jury roemde Stasse niet alleen om zijn unieke creativiteit maar ook juist om zijn nauwe contact met de luisteraars. “De kritiek van vroeger hoor ik soms nog, maar mensen zeggen nu ook: dat is typisch Stasse. Ik laat mensen uitpraten. Andere luisteraars horen dat en denken: wat apart, hij kapt niemand af en heeft geen haast. Dat stimuleert hen weer om ook hun verhaal aan mij te willen vertellen. Bovendien stel ik mezelf ook vrij kwetsbaar op. Dat schept vertrouwen.”

Wat deed het krijgen van de oeuvreprijs met je?

“Eerlijk gezegd was ik vooral gefocust op het winnen van de Gouden RadioRing waarvoor we met De Staat van Stasse genomineerd waren. Dus die oeuvreprijs kwam als een enorme verrassing. Ik merkte dat er meteen een klassiek gevoel naar boven kwam. Ik dacht: wat zou mijn vader dit mooi hebben gevonden! Ik zit al sinds 1986 bij de KRO en heb al die jaren eigenlijk best veel gedaan. Op zo’n moment sta je daarbij stil. Ik ben er trots op dat ik een aantal mooie programma’s heb mogen bedenken en maken die nog steeds bestaan. Ook al wijken ze af van het gemiddelde, zoals Theater van het sentiment. Ik kreeg zoveel leuke reacties na die prijs dat ik een paar dagen op wolken liep. Fijn dat mij dit mag overkomen.”

Twee jaar geleden verdween je voor twee maanden van de radio wegens hartklachten. Wat voor een impact heeft dat op je gehad?

“Een enorme impact. Ik werkte daarvoor niet-normaal hard en ik leefde ongezond. Ik rookte en ik dronk regelmatig. Ik ontbeet slecht en at tussendoor broodjes bij de benzinepomp. Het was ook gewoon een gestrest bestaan. Tot ik me in één keer niet zo lekker voelde. De dokter stuurde me meteen door naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Daar kreeg ik een hartaanval. Dat was heel bizar. In een half uur tijd hebben ze twee stents geplaatst om de bloedvaten open te houden. Anderhalve dag later zat ik weer thuis. Maar toen begon het allemaal eigenlijk pas.”

Wat begon er dan?

“Vooral de angst. De doodsangst die ik sowieso al had – die heb ik ook van mijn vader – werd enorm aangewakkerd. Alles wat maar even anders voelde, relateerde ik aan mijn hart. Dus ik zat honderd keer per dag mijn hartslag te meten. Ik ben twee keer met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht omdat ik dacht dat er iets was. Beide keren vals alarm. Mijn hartaanval is inmiddels twee jaar geleden en ik begin er nu eindelijk pas op te vertrouwen dat het redelijk goed met me gaat. Maar ik moet wel mijn leefstijl blijvend veranderen.”

Kost dat moeite?

“Nogal, want het zit helemaal niet in mijn systeem. Ik ben niet opgegroeid met groentes of gezond eten. Dat moest ik allemaal leren. Ik heb sinds zeven jaar een vriendin die twintig jaar jonger is dan ik. Dat was ineens natuurlijk ook enorm confronterend. Er zijn momenten dat bij mij een wat somberdere kant opspeelt en ik moeilijk op gang kom. Maar dan zie ik haar om zeven uur ’s ochtends al van alles doen… Ze is energiek en haalt de volle driehonderd procent uit iedere dag. Zij heeft een enorme levenslust waaraan ik me kan optrekken. Ik besef nu pas hoe fijn dat eigenlijk is.”

Naast jouw radiowerk ben je ook altijd blijven acteren. Deze week duik je op in de nieuwe comedyserie ‘Tropenjaren’ met Jelka van Houten.

“Het zijn steeds kleine, behapbare rollen. Zoals in Toren C of Nieuw Zeer. Daar word ik dan voor gevraagd door bevriende acteurs. Sommigen ken ik nog van de toneelschool. En laatst hoorde ik: er komt een nieuwe serie met jouw nichtje in de hoofdrol. Jij mag haar schoonvader spelen. Geweldig om te doen. Jelka van Houten is de dochter van mijn zus. Ze speelt in Tropenjaren een stel met Henry van Loon. Ik speel zijn vader, die overigens in die serie ook een hartaanval krijgt. Zoiets vind ik superleuk.

Toch zou het kunnen dat ik tegen zulke rollen uiteindelijk nee moet zeggen als het te veel wordt. Ik zal op mijn grenzen moeten blijven letten. Dat is gewoon niet anders. In mijn hoofd heb ik het gevoel dat ik niet ouder ben dan negen. Soms voel me echt nog steeds dat jongetje van toen. Maar dat gaat inmiddels wel heel erg contrasteren met de werkelijkheid.”

Tropenjaren is vanaf zondag 17 april wekelijks om 21:25 uur te zien op NPO3.