Anita Witzier is in een opperbeste stemming. Dat komt niet alleen doordat ze uitkijkt naar het grote live-evenement van The Passion, waarin ze deze Witte Donderdag de rol van verslaggever heeft. Ze is ook goedgeluimd omdat ze gisteren zo’n fijne draaidag had voor een ander nieuw tv-programma waar ze al bijna een jaar aan werkt. “Ik krijg daar ook zoveel energie van,” vertelt ze achter een kop koffie in het Hilversumse pand waar KRO-NCRV gevestigd is. “Het heet Twaalf straten groen, maar het komt pas aanstaande september op televisie. Daarin maken we in elke provincie een hele straat groener, samen met de bewoners. Straattegels eruit, planten erin. Maar de een is daar enthousiaster over dan de ander. Mensen willen wel graag groen maar willen niet altijd concessies doen.”

En die moet jij zien te overtuigen?

“Wij met het hele team. Zoals ook elders in de maatschappij, gaat frictie meestal over meer dan wat je daadwerkelijk ziet. Dan hoor je bijvoorbeeld ‘Ik ken die ander niet, dus ik hoef er ook niks mee.’ Dat is natuurlijk niet waar: je woont met zijn allen in een straat. Het mooie aan dit project is dat we gaandeweg zien dat de bewoners al veel meer onderling contact hebben dan voordat ze meededen. Het programma heeft dus niet alleen verduurzaming als doel, het draait ook om meer verbinding tussen mensen.”

Mooie overeenkomst met The Passion: daarin staat verbinding ook centraal.

“Absoluut waar. Ik heb als verslaggever een te gekke rol, omdat ik samen met de mensen in de processie meeloop om dat grote witte kruis naar het einde te brengen. Ik ondervind onderweg aan den lijve hoe dat wordt ervaren. Het thema is dit jaar ‘Leun op mij’ en ik hoop dat ze mij daarover live hun mooiste persoonlijke verhalen zullen vertellen. Ik weet dat sommigen kritisch zijn op The Passion en het een soort operettespektakel vinden, maar het gaat wél ergens over. En mensen voelen dat. Anders zou de belangstelling ook niet zo groot zijn en waren de kijkcijfers niet steeds zo goed. Er wordt elk jaar weer naar uitgekeken en bijna iedereen wil eraan meedoen.”

Waarom is het zo succesvol?

“Omdat het zo herkenbaar is. Het is weliswaar prachtig verpakt in een heel lekker muzikaal jasje, een prachtig decor en mooie beelden, maar het gaat over wezenlijke zaken zoals emoties, het leven, voorspoed en tegenslag, keuzes maken, de slechte en goede kanten van jezelf... In de kern draait het verhaal om de vragen: wie ben jij en wat is jouw rol in het leven? Dat past ook erg in deze tijd. We leven in een soort transitiefase. Er is nu veel chaos in de wereld waarin veel onzeker en onduidelijk is. Maar we kunnen deze fase ook gebruiken om tot nieuwe inzichten te komen en keuzes te maken die ervoor zorgen dat we samen weer de goede kant op gaan. Daarover gaat The Passion ook.”

Ben jij zelf goed in keuzes maken?

“Niet altijd. Ik denk wel dat ik makkelijker de grote keuzes in het leven maak dan de kleine beslissingen. Antwoord geven op de vraag welke kleur er op de muur moet, vind ik ingewikkelder dan ‘wel of niet trouwen?’ Bij wijze van spreken. Ik maak voor mezelf weleens een beslissingsmatrix. Dan zet ik de voor- en nadelen op een rijtje en aan elk ken ik dan een bepaalde waarde toe. Dat helpt. Maar sowieso is afwachten meestal de minste goede keuze. Ik houd mijn kinderen ook altijd voor: als je ergens tegenop ziet, gewoon doen! Het valt altijd mee en levert altijd iets op. Ik heb in mijn leven gemerkt dat als je de angst voor het onbekende durft los te laten, er een wereld voor je opengaat. Mijn motto is: Ik heb het nog nooit gedaan, ik denk ook niet dat ik het kan, maar ik ga het wel doen!”

Anita Witzier

Anita Witzier groeide op als enig kind in het Zuid-Hollandse dorpje Groot-Ammers. Mede vanwege haar ‘nieuwsgierigheid naar meer’ was haar grootste ambitie om daar snel weg te gaan. Maar wat ze precies wilde... Geen idee. “Mijn ouders wilden het liefste dat ik een beetje in de buurt bleef en ging voor huisje-boompje-beestje, maar ik moest daar weg, kon me niet schelen wat ik zou gaan doen. Ik dacht: anders blijf ik hier en trouw ik met een jongen van vier straten verderop. Dan krijg ik vier kinderen en blijf ik hier de rest van mijn leven. Dat was voor mij een horrorscenario. Leek me zo saai. Ik ben wel echt van de actie.” Na de middelbare school ging ze daarom gelijk op kamers in Utrecht en studeerde Engels en rechten. “Allebei niet afgemaakt overigens. Uiteindelijk rolde ik zonder specifieke ambities de televisiewereld in.” In 1988 was ze voor het eerst te zien als omroepster en dit jaar viert ze alweer haar 35-jarige jubileum bij de televisie.

Wat zie jij na al die jaren als jouw grootste talent?

“Dat ik op moeilijke momenten een beetje lucht en licht kan brengen en mensen op hun gemak stel. Als een gesprek of situatie te zwaar wordt, kan ik daar met humor een goede draai aangeven. Maar ik ben niet super empathisch. Dat zie ik ook als een talent, maar je zou het net zo goed een aangeboren afwijking kunnen noemen, haha. Ik heb wel empathie, maar ik ben altijd op mijn hoede om dat niet te laten ontaarden in sentimenteel gedoe. Ik vind het snel ongemakkelijk worden. Ook als mensen dat naar mij toe doen, vind ik dat heel vervelend.” Anita zet een hoog, begripvol stemmetje op: “‘Ach… Wat moet dat ontzéttend moeilijk voor je zijn!’ Daar hou ik dus niet van. Ik wil ook nooit op wat voor manier zielig gevonden worden. Als ik hulp nodig heb, vraag ik het wel. Of niet.”

Terwijl veel van jouw programma's juist empathie vergen, nu ook met jouw persoonlijke gesprekken in The Passion...

“Maar ik hoef niet bij iemand op schoot te kruipen. Het moet allemaal niet meewarig worden. Iemand is een individu, die heeft eigen keuzes gemaakt en heeft zijn of haar eigen verhaal. En dat wil ik tot zijn recht laten komen. Dat wil ik respecteren. Zonder te vervallen in: ‘Wat naar en wat verschrikkelijk voor je.’ Dat hoef ik helemaal niet constant te benadrukken want dat vertelt het verhaal zelf wel.”

Geeft een goed televisiegesprek jou veel voldoening?

“O man, ik vind dat het allerfijnste wat er is. Als ik merk dat mensen echt hun hart durven openen en ik zie...” Anita onderbreekt zichzelf en slaakt illustratief een opluchtende zucht, “Dat er iets gebeurt bij ze... Dat is ongelooflijk fijn. Dan voel ik me heel dankbaar. Zo bijzonder als dat lukt. Dan is het voor mij een geslaagde draaidag en ga ik ’s avonds heel blij naar huis.”

The Passion is op (witte) donderdag om 20:30 uur te zien bij KRO-NCRV op NPO1.