Toen Natasja Froger werd gevraagd voor BN’ers in het Ziekenhuis: Leren van de Helden dacht ze meteen terug aan dat ene moment. Ze liep ooit mee met de gynaecoloog voor wie ze werkte als medisch secretaresse. “Het was de eerste bevalling die ik bijwoonde. Toen de patiënt werd gehecht viel ik flauw”, vertelt de presentatrice. “Ik was negentien en niet zo door de wol geverfd als nu. Het zou toch wat zijn als ik in dit programma gestrekt ga, als er iemand met een uitstekend bot binnenkomt.” Gelukkig hield deze ervaring Natasja niet tegen: ze liep mee in Het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda.

Had je vooraf nog andere twijfels?

“Nee, ik vind met mensen werken het leukste wat er is. Ik dacht wel na over op welke afdeling ik zou komen. Straks is het oncologie en hoor ik alleen maar verdrietige verhalen. Trek ik dat wel? Maar ik keek vooral uit naar de omgang met de patiënten.”

Welke afdeling werd het?

“Om dit te bepalen werden we op een cursusdag beoordeeld door twee oude rotten in het vak. Zij deelden mij in op de spoedeisende hulp, de acute opname-afdeling en de intensive care. Best heftige plekken.”

Blijkbaar vonden ze je stressbestendig.

“Dat hebben ze goed gezien, bleek achteraf. Ik raak niet snel in paniek en blijf rustig in stressvolle situaties. Dat wist ik ook niet. Natuurlijk heb ik genoeg meegemaakt als moeder, oma en tijdens mijn reizen naar arme landen als goededoelenambassadeur, maar in een ziekenhuis werken is andere koek. Ik bleek niet bang voor bloed en durfde alles. Katheters verwijderen, botbreuken gipsen, een tracheacanule schoonmaken – zo’n buisje in een gat in iemands keel. Ik mocht zelfs helpen bij het hechten. Anders dan op mijn negentiende ging dat nu goed.”

Was je blij met deze afdelingen?

“Ik vond het fijn, leerde veel van alle verschillende spoedgevallen. Normaal gesproken hecht ik me snel aan mensen, maar daar was hier geen tijd voor. Anders had ik nu nog wekelijks contact met iedereen, want ik kan mensen maar moeilijk loslaten. Ik spreek er ook nog veel uit andere programma’s. Ondanks het korte contact lieten veel patiënten wel een onuitwisbare indruk achter. Zoals meneer Staring, met die tracheacanule. Die man was zo positief! Hij zou wel met een busje door het land willen rijden om te vertellen dat als zoiets je overkomt, je niet bij de pakken neer moet gaan zitten. Wat een voorbeeld.”

Waar zag je tegenop?

“Ik wilde het allemaal goed doen. Niet iemand die lijdt extra pijn doen of iemand die zich al niet lekker voelt nog langer laten wachten omdat ik langzaam ben. Daarvoor houd ik te veel van mensen. Dus soms zie je me met een gezicht als een oorwurm, omdat ik me wilde concentreren.”

Hoe ging je om met heftige situaties?

“Ik had tijd nodig ze te verwerken. Gelukkig was het een stukje rijden naar huis, dus kon dat in de auto al. Bijvoorbeeld een jongen die ernstig letsel had omdat hij was aangereden. Hij zat qua leeftijd precies tussen mijn twee jongste kinderen. Pluk de dag, denk ik dan. Hoewel ik al wel zo leefde, omdat ik op jonge leeftijd een dierbare verloor. Sommige mensen kunnen zo zeuren om kleine dingen. Zij zouden een dag moeten meelopen in een ziekenhuis. Je gezondheid is je grootste goed. Je kunt zo van de weg worden gereden, dus tel je zegeningen.”

Ben je gemaakt voor de zorg?

“Ik denk het wel. Mensen voelen zich snel op hun gemak bij mij, en ik ben een harde werker. De verpleegsters zeiden ook dat ik het in me had, omdat ik altijd extra’s zag om te doen. Zoals de haren invlechten van een patiënt die tot haar oksel in het gips moest. Als dit programma twintig jaar eerder op mijn pad was gekomen, was ik misschien wel de zorg in gegaan. Maar wat ik nu doe is ook prachtig. Ik zal zeker vrijwilligerswerk in deze sector blijven doen, want het was een unieke, verrijkende ervaring. Een die ik nooit meer zal vergeten.”

BN'ers in het Ziekenhuis: Leren van de Helden is vanaf 20 april wekelijks om 20:30 uur te zien op SBS6.