Deze zesdelige dystopische serie is behoorlijk verontrustend, zeker omdat de gebeurtenissen helemaal niet vergezocht zijn. Voor je het weet zijn we in onze eigen Years and Years beland met alle ellende van dien. Dat klinkt als een tranendal, maar dat is deze serie gelukkig niet. Er valt genoeg te lachen, niet in het minst om Emma Thompson die duidelijk lol heeft in de rol van extreem rechtse politica. De term briljant is hier zeker op z'n plek.

Een politieman die misdaden oplost door de criminelen gewoon neer te schieten klinkt plat maar dat is Justified allesbehalve. De serie is meeslepend, spannend en grappig. En hoofdpersonage Raylan Givens is dankzij acteur Timothy Oliphant een hele coole dude. De openingsaflevering laat je buiten adem achter en daarna wordt het alleen nog maar beter.

Saga Norén werd een fenomeen na het eerste seizoen van The Bridge. De rechercheur is een uiterst slimme speurder maar omdat ze aan het syndroom van Asperger leidt, is ze ook stug en moeilijk te begrijpen. Het verhaal is niet altijd even geloofwaardig maar maakt dat helemaal goed in spanning. De serie werd zelfs zo populair dat kijkers in meer dan 100 landen de verrichtingen van Saga en co konden zien.

Toen er nog geen streamingdiensten bestonden, keken we massaal naar The Killing, de Deense serie waarin Sarah Lund de meest vreselijke misdaden praktisch in haar eentje tot een goed einde bracht. Het Kopenhagen van The Killing was donker en grauw maar Sarah zorgde voor licht in de duisternis.

Goede ouderwetse spionageserie zonder veel actie maar met sjieke mannen in strakke pakken die thee drinken, roken en praten en met Guy Pearce en Damian Lewis die de sterren van de hemel spelen. Waarschuwing: even op je telefoon kijken is er niet bij, want dan ben je de draad kwijt.

Close is een film over de vriendschap twee jongens van dertien, maar dat betekent zeker niet dat dit een kinderfilm is. Nee, de Vlaamse regisseur Lukas Dhont maakte met Close een prachtfilm vol volwassenen die op alle internationale festivals de prijzen wegkaapte.

Tijdens de coronapandemie en lockdownperiode ontstonden er heel wat creatieve ideeën waarmee ondanks alle beperkingen toch films gemaakt konden worden. In deze tijd kreeg acteur Victor Löw het idee voor deze thriller met horrortrekjes die inspiratie put uit de angst, paranoia en complottheorieën die om zich heen grepen. Samen met genrefilmkenner Jan Doense en regisseur Chris W. Mitchell schreef hij het scenario voor deze bijzondere productie, die onterecht een beetje over het hoofd werd gezien.

Everything Everywhere All At Once is een idiote, kleurrijke, overdonderende ervaring waarin wasserette-eigenaresse Evelyn Wang zich (met of zonder worstenvingers) een weg baant door allerlei werelden om haar dochter en de wereld te redden maar in de kern gaat de film over relaties, dromen en teleurstellingen.

Als je deze film besluit te kijken vanwege het label 'romcom', bedenk dan dat de Noren daar andere ideeën over hebben dan Hollywood. De romantische relaties in de films van Joachim Trier zijn niet van het schattige soort, en de humor is soms aan de grimmige kant. Toch is dit drama in twaalf hoofdstukken een ijzersterke film, met als hoogtepunten de meesterlijke hoofdrol van Renate Reinsve en een psychedelische paddenstoelen-trip zoals je nog nooit hebt gezien.

Regisseur en scenarioschrijver Richard Curtis (bekend van die andere romcomklassiekers Four Weddings and a Funeral en Notting Hill) propte Love Actually helemaal vol met personages en hun liefdesperikelen en dat levert een sfeervolle, grappige en ontroerende kerstfilm vol Britse topacteurs op die je ieder jaar opnieuw kunt bekijken zonder dat ie ooit gaat vervelen.

Deze vijfdelige misdaadthriller naar het boek van Michael Robotham zit zo vol overduidelijke aanwijzingen, vreemde toevalligheden, misleidende hints en onlogische wendingen dat het komisch wordt. Ongewild leef je mee met de wanhopige Joe, de 'suspect' uit de titel, zich steeds verder in de nesten werkt. Aidan Turner doet het prima in de hoofdrol, net als Shaun Parkes als detective Ruiz, die beter een andere baan had kunnen kiezen.

De Australische regisseurs Danny en Michael Philippou maakten een opvallend debuut met deze horrorfilm, gemaakt voor een klein budget en met grotendeels onbekende acteurs. Het verhaal begint heel origineel en lekker eng, maar wordt naar het einde toe een beetje voorspelbaar. Toch steekt hij met kop en schouders uit boven de meeste recente tienerhorrorfilms. Talk to Me werd een enorm commercieel succes en een vervolg is in de maak.

Als je één romcom in je leven gezien moet hebben, dan is het Bridget Jones’ Diary. Bridget is onhandig, ongelukkig in de liefde, ze staat voortdurend op de weegschaal en drinkt te veel. Voor veel vrouwen een herkenbare staat van zijn. Maar de film is boven alles (nog steeds) heel erg grappig.

Regisseur Derek Cianfrance maakte zijn doorbraak met dit ijzersterke maar niet heel vrolijke portret van een huwelijk. Ryan Gosling en Michelle Williams zijn indrukwekkend als Dean en Cindy. De film springt op en neer in de tijd en toont het koppel aan het prille begin van hun relatie en nadat ze zes jaar getrouwd zijn.

Laat je niet foppen door het zonovergoten begin van deze Deens-Nederlandse film: het is een psychologische thriller die een aantal grimmige wendingen neemt waar niet iedere kijker goed tegen kan. Voor de liefhebber is Speak No Evil echter een pareltje, ijzersterk verteld, knap geacteerd, met een vleugje sociale satire en een schokkend einde waar veel filmmakers voor zouden terugdeinzen. Een Amerikaanse remake kon niet uitblijven.

Wie alle nieuwe romcoms inmiddels al heeft gezien, moet misschien weer eens een sprongetje terug in de tijd wagen. Zeker weten dat deze nog altijd dolkomische en o zo romantische klassieker weer in de smaak valt.