Resident Evil, Tomb Raider, Warcraft: heel wat films haalden hun inspiratie bij een computerspel. De makers van Borderlands hebben duidelijk hun best gedaan om de look en sfeer van de game over te brengen naar het scherm, wat prima is gelukt. Het resultaat zal vooral in de smaak vallen bij de doelgroep van jonge gamers en werd geen kassucces. Borderlands is geen film om voor naar de bios te rennen, maar best leuk om eens te streamen met je vrienden.

Het Amerikaanse muziekduo Sparks, bestaande uit de broers Ron en Russell Mael, scoorde in 1974 een wereldhit met This Town Ain't Big Enough for Both of Us. Minder bekend is dat ze sindsdien nooit zijn gestopt met muziek maken. Deze documentaire van Edgar Wright - regisseur van Shaun of the Dead en Baby Driver en een enorme Sparks-fan - is een hilarisch portret van de excentrieke broers. Ook leuk als je helemaal niets hebt met Sparks.

Regisseur Robert Zemeckis, scenarist Eric Roth en hoofdrolspelers Tom Hanks en Robin Wright maakten in 1994 de klassieker Forrest Gump. Ze sloegen opnieuw de handen ineen voor deze verfilming van Here, een graphic novel van Richard McGuire zonder verhaal of tijdlijn. Dat kan tot teleurstelling leiden bij kijkers die denken dat ze een tweede Forrest Gump gaan zien. Wie er zonder verwachtingen instapt wacht echter een mooie, meditatieve ervaring die op veel manieren uniek is.

Na een problematische productie - met grote meningsverschillen tussen de regisseur en de producent - is deze film er toch gekomen. Strange Darling werd zeer positief ontvangen, maar is geen film voor iedereen. Extreem geweld en een vertelwijze die op en neer springt in de tijd maken het geen gemakkelijke kijkervaring. Houd je van een beetje horror in je thriller en word je graag verrast en op het verkeerde ben gezet, dan is de film zeker een aanrader.

In 2019 maakte Disney een fotorealistische remake van de animatiefilm The Lion King. De nieuwe versie werd een enorm succes en bracht wereldwijd 1,6 miljard dollar op; destijds een record voor een animatiefilm. Nooit bang om een succes uit te melken kwam Disney vijf jaar later met dit vervolg over Simba's vader Mufasa. De film mist de ziel en emotie van de eerdere film en wordt nogal warrig verteld, maar jonge kijkers zullen er desondanks van genieten. De film bracht een 'schamele' 700 miljoen op.

Francis Ford Coppola, de maker van meesterwerken als The Godfather en Apocalypse Now, liep al veertig jaar met het plan voor een epische toekomstfantasie die zich afspeelt in een New York dat sterk lijkt op het oude Rome. Hij stak er al het geld in dat hij had verdiend met zijn wijnhandel - zo'n 120 miljoen dollar - en vond half Hollywood bereid om een rol te spelen. De film flopte spectaculair, maar is ook wel heel fascinerend om te zien. Een vreemde egotrip voor de liefhebber.

De Amerikaans-Britse thriller Blackwater Lane ziet er best goed uit, met mooie locaties en een aantrekkelijke cast. Jammer alleen dat de acteurs het met zulk derderangs materiaal moeten doen. Het scenario hangt van clichés aan elkaar: een jonge vrouw in een enorm landhuis, een echtgenoot die haar geestelijke gezondheid in twijfel trekt en schimmige personen die rondhangen om het huis. Oplettende kijkers worden niet verrast, maar wie de lat niet te hoog legt heeft er best een leuke film aan.

Horrorfilms over bezeten meisjes zijn er te over. Wat Late Night with the Devil zo bijzonder maakt is de vorm: de film presenteert een nacht live televisie uit de jaren 70 en doet dat verdraaid overtuigend. Met een perfecte opbouw en een duivels gevoel hoor humor houdt het verhaal je op het puntje van je stoel. Om van te smullen!

Met Interstellar presteerde regisseur Christopher Nolan iets heel zeldzaams: hij maakte een 'harde' sciencefictionfilm met zeer menselijke personages en diep emotionele scènes. Voor het sf-deel kon hij vertrouwen op het advies van fysicus en Nobelprijswinnaar Kip Thorne, voor de menselijke kant op geweldig acteerwerk van Matthew McConaughey, Anne Hathaway en Jessica Chastain. Het resultaat is een triomf: een film over zwarte gaten en een vader-dochterrelatie, die nergens wringt.

Na zijn goed bekeken serie op You Tube kreeg schrijver, regisseur en hoofdrolspeler Cyriel Guds de kans om er een film van te maken. De openingsscène geeft een voorproefje van het harde geweld in de film, die via een spannend verhaal de praktijken in de mensenhandel aan de kaak stelt (inclusief een oproep van de maker zelf, compleet met QR-code). De straattaal kan de matige dialogen nog een beetje verbloemen, maar helaas zijn de vrouwen in de film nooit meer dan tweedimensionale slachtoffers.

Hoofdrolspelers Blake Lively en Justin Baldoni gooien al een tijdje publiekelijk met modder naar elkaar vanwege zaken die zich op de set zouden hebben afgespeeld en dat is zonde, want al dat overschaduwt deze film die zeker de moeite waard is. Het onderwerp, huiselijk geweld, is dat al helemaal. Lively en Baldoni weten overtuigend twee mensen met de nodige trauma's neer te zetten, als doet het geheel net iets te glad aan.

Voordat hij de grote man werd achter de Yellowstone-franchise schreef Taylor Sheridan scenario's voor ijzersterke films als Sicario, Wind River en deze voortreffelijke moderne western Hell of High Water. Het verhaal heeft een klassiek verloop, met Ben Foster en Chris Pine als de outlaws die op de hielen worden gezeten door een wetsdienaar, een glansrol van Jeff Bridges. De vaart blijft er goed in en het gesteggel tussen de Texas Rangers zorgt voor een komische noot.

Regisseur Osgood Perkins (The Monkey) heeft het van geen vreemde: zijn vader Anthony Perkins speelde de griezel in Alfred Hitchcocks Psycho, dus het lag een beetje voor de hand dat Osgood zich als regisseur zou specialiseren in horrorfilms. Met Longlegs levert hij een bijdrage die opvalt door zijn originaliteit, huiveringwekkende scènes, onheilspellende sfeer en een heel verrassende rol van een bekende Hollywoodster. Een film die je nog lang zal heugen - als je hem durft af te kijken.

Het thrillerdrama Conclave brengt heel wat grote namen bij elkaar. Robert Harris (Fatherland, The Ghost Writer) scheef het boek, Edward Berger (All Quiet on the Western Front) deed de regie en Peter Straughan kreeg een Oscar voor zijn scenario. Ook de cast is een parade van acteerreuzen, zoals Ralph Fiennes, Stanley Tucci en Isabella Rossellini. De plot is misschien een beetje dun, maar wordt slim verteld en blijft interessant omdat hij de kijker een blik gunt achter deuren die gewoonlijk gesloten blijven. De aankleding is beeldschoon.

Timothée Chalamet had grote schoenen te vullen toen hij de rol van chocoladekoning Willy Wonka op zich nam. Hij moest ons Gene Wilder en Johnny Depp doen vergeten en dat lukt hem glansrijk. Het kleurrijke, lieve en bruisende Wonka is voor de rest ook een lust voor het oog.

Het vervolg op Disneys animatiefilm Vaiana - in Amerika heet hij Moana (lang verhaal) - doet niet veel onder voor het origineel. Oorspronkelijk was het plan om er een tv-serie van te maken, en dat is nog een beetje te merken. Gelukkig krijg je nergens de indruk dat Disney met weinig inspanning veel geld wilde verdienen met dit vervolg. Het is voor jong en oud een feest om de personages terug te zien, ook al zijn de ideeën en liedjes niet zo fris als in het eerste deel.

Derek Kolstad is de bedenker van de John Wick-serie en schreef het scenario voor deze gespierde actiefilm vol verrassingen en botte humor. De vechtscènes zijn geweldig geregisseerd en een geweldsuitbarsting in een stadsbus is echt onvergetelijk. Bob Odenkirk (Better Call Saul) blijkt de perfecte keuze voor de hoofdrol en Christopher Lloyd (Back to the Future) heeft een heerlijke bijrol. Genieten tot aan de onvermijdelijke climax.

Regisseur Christopher Nolan had al films als Memento, The Dark Knight, Inception en Interstellar op zijn cv staan. Met Oppenheimer voegt hij daar weer een juweeltje aan toe. De film is een kruising tussen een drama en een thriller en laat op indrukwekkende wijze zien hoe de briljante wetenschapper Robert Oppenheimer de mensheid de middelen gaf om zichzelf te vernietigen.