Verhuizen,

Dag huis, dag lieve oude woning. U kent dat liedje van Willeke Alberti vast nog wel. Als kind vond ik het zielig voor die woning. Waarom ging ze weg? Wat gemeen en nu wordt dat huisje nog gesloopt ook! Ja, ze zingt het echt. De woning wordt vervangen door een flat met lift. Maar ondanks al haar scheuren, bleef het huis wel in het hart van Willeke gegrift.

Ja ja, lekker makkelijk vond ik dat. Arm huis. Carlo, toen elf jaar oud, beloofde dat hij het zijn huis nooit zou aandoen. En nu staat het hier vol met verhuisdozen. Patty Brard adviseerde om je spullen door een bedrijf te laten inpakken en sorteren. Niks voor mij; ik ga door alles heen en beleef alles weer opnieuw. De gesigneerde boeken van Peter R. de Vries koester ik het meest. Ik heb het woordje ‘huis’ even opgezocht in het woordenboek en dit staat er: ‘Het biedt bescherming tegen neerslag, wind, extreme temperaturen en tegen mogelijke binnendringende mensen of dieren’.

Bij grote sterren wordt een huis ook gezien als het laatst tastbare wat iemand heeft achtergelaten. Het huis van Elvis bijvoorbeeld, staat er nog steeds in volle glorie. Of het huis van Liberace; eerst totaal vervallen en daarna door een fan helemaal weer in oude staat gebracht. Waar ik de laatste tijd zo gefascineerd door ben geraakt, is de fascinatie van mensen voor oude huizen van sterren.

Ikzelf wil niet zo zeer weten waar Marilyn Monroe op het toilet heeft gezeten, maar er zijn zo veel Youtube filmpjes die daarover gaan. Mensen staan met camera en al in een vervallen mansion, dat ooit van Kenny Rogers was. Hier sliep hij. En kijk, zijn inloopkast met nog allemaal hangertjes. Een briefje… Wat staat erop? Het huis van Ike en Tina Turner is helemaal achtergelaten met meubels en al.

Hier stierf Betty White. De voordeur van de woning is verkocht aan de hoogste bieder. Waarom kijk ik naar een filmpje dat mij laat zien hoe het zwembad van Dean Martin zijn glans heeft verloren? Vergane glorie trekt blijkbaar en het antwoord weet ik niet.

Zal er ooit iemand zo in mijn huis staan, bedenk ik me ineens. Van het liedje van Willeke denk ik snel aan een lied van Jos Brink. Het zijn maar dode dingen die wachten op een nieuwe eigenaar en zo op een nieuw leven. Niet blijven terugkijken maar vooruit… En tóch, toch vind ik het ergens zielig. Omdat het kind in mij maar niet weggaat. Hij weigert blijkbaar mee te verhuizen.