Op haar dertigste sloot Karin Bloemen een pensioenverzekering af. Die liep tot haar zestigste. “Ik dacht vroeger: tegen die tijd heb ik het nodig want dan sta ik vast niet meer in de theaters”, vertelt ze. “Maar kijk nou toch eens: zit ik zomaar alweer veertig jaar in het vak! Dit had ik nooit verwacht. Ik ben hier heel dankbaar voor en vind dat alle mooie momenten in het leven gevierd moet worden!” Volle Zalen is deze week gewijd aan Bloemens veertigjarige artiestenjubileum, Cornald Maas bezoekt onder meer in Koninklijk Theater Carré een show, onderdeel van de jubileumconcerten die de theaterdiva samen met het Metropole Orkest geeft. Karin is dolgelukkig dat ze na enkele moeilijke coronajaren weer volop mag optreden.

Ben je door de lockdowns jouw vak gaan herwaarderen?

“Het heeft mij er extra van doordrongen hoe belangrijk het is dat wij als artiesten ons werk kunnen doen. Ik heb echt mensen huilend in mijn armen gehad: ‘Wat ben ik blij dat dit eindelijk weer kan!’ Er werd door politici met dedain over het theater gesproken en geroepen dat dit geen essentieel beroep is. Maar dat is het wél. Het is voor mensen superwaardevol om naar het theater te kunnen zodat ze even hun zorgen kunnen vergeten. Daar zijn artiesten voor: mensen vermaken, verlichten en verheffen.”

Waar haal jij zelf de meeste voldoening uit?

“Ik geniet van de communicatieve kant. Zo heerlijk als een grap in de zaal aankomt. Ik heb in die veertig jaar mensen letterlijk van hun stoel zien vallen van het lachen. Daarnaast heb ik in mijn carrière zulke mooie liedjes mogen zingen. Gisteravond was bijvoorbeeld weer geweldig. Ik zong tijdens mijn jubileumshow het nummer ‘Geen kind meer’, over hoe het voelt als je je moeder verliest. Ik zag een mevrouw in de zaal heel lief een zakdoekje pakken en haar verdriet gewoon lekker de vrije loop laten. Later hoorde ik: ‘Ik moest zo huilen, het was zo mooi.’ Hoe gaaf is mijn vak dan?! Ik was echt vereerd. Daarom houd ik het ook al die jaren vol. Omdat ik zie dat het zin heeft wat ik doe; ik kan mensen raken met muziek.”

Naast de concertreeks viert Karin haar jubileum ook met een nieuw boek Met vlag en wimpers, waarin ze uitvoerig terugblikt op de afgelopen veertig jaar. Daarin komen haar successen en muzikale hoogtepunten uitvoerig voorbij. Maar ze schuwt ook de donkere randen niet. “Want je moet wel een eerlijk verhaal vertellen, vind ik. Er waren ook zware tijden: een burn-out, een failliet management, de financiële crisis en de lockdowns. Maar niets weegt op tegen het verdriet dat ik voelde toen mijn twee zussen overleden.”

In 1988 kwamen Karins zus Annelies en haar twee jongste kinderen om tijdens een woningbrand.

“Ik heb de zorg voor Annelies’ zoon Gerben vanaf dat moment op me genomen. Daarnaast moest ik ook mijn eigen verdriet verwerken. Ik heb nachten achter elkaar liggen huilen en ’s ochtends stond ik weer klaar voor Gerben. Dat was superzwaar. Ik was ook enorm in shock toen in 2014 plotseling mijn jongste zus Inge overleed. Daarna had ik een week vrij voordat ik weer de planken op moest. Veel te kort. Een jaar later verloor ik mijn moeder en had ik zelfs maar één dag vrij. Ze overleed op een zondagnacht. Op dinsdagavond moest ik alweer spelen. Ik stond in een grote show met dertig man die van mij afhankelijk waren. Dan moet je jouw verantwoordelijkheid nemen en sta je dus te doen alsof je straalt. Op zo’n moment is het vreselijk maar, the show must go on. Zo is nu eenmaal ons vak.”

Dit is niet de eerste keer dat je openhartig bent in een boek. In 2019 verscheen ‘Mijn ware verhaal’, waarin je uitvoerig vertelt over jouw misbruikverleden. Hoe belangrijk is dat boek voor jou geweest?

“Voor mij was dat eigenlijk de belangrijkste stap in mijn leven. Daarvoor zei ik al tegen mezelf: ik kan pas echt door als ik eerlijk ben over mijn eigen verhaal. Eerder verscheen al Maar buiten is het feest, van Arthur Japin. Toen dacht ik: wat heerlijk, nou is het klaar, mijn verhaal is eruit. Maar toen begonnen de echte vragen pas: wat is er precies gebeurd? Waar? Wanneer? Hoe vaak?”

Japins boek was geïnspireerd op jouw jeugd.

“Uiteindelijk is dat inderdaad een fictief verhaal geworden over een meisje zoals ik. Die vorm werkte goed, waardoor mensen zich konden inleven. Maar het is wel even wat anders wanneer ik zelf uitspreek: ik ben door mijn eigen stiefvader vanaf mijn achtste jaar meer dan duizend keer verkracht. Dat is de kille waarheid. Die is zo ordinair hard dat je het eigenlijk niet wil horen en dus ook niet wil zeggen. Maar die waarheid moest ik uitspreken, zodat anderen echt konden snappen wat er is gebeurd.”

Welke reacties kreeg je?

“Door dat boek heb ik veel mensen op weg geholpen naar inzicht, naar het doorzien van de mechanismen die spelen rond seksueel misbruik. Ik vind het zo waardevol dat lotgenoten me schrijven: dankzij jouw boek snap ik mezelf beter. Dankzij jouw boek ben ik naar de psychiater gegaan en heb ik eindelijk durven zeggen wie mij in mijn jeugd verkracht heeft.”

Sindsdien geef je ook lezingen over dit onderwerp.

“Voordat het boek verscheen heb ik dat één keer gedaan. Maar toen was ik op van de zenuwen. Door mijn boek en alle reacties daarop voel ik me elke keer krachtiger wanneer ik mijn verhaal vertel. Ik voel me gesterkt door de steun van anderen. Ik heb inmiddels zo’n zeven lezingen gegeven, onder andere voor mensen van de GGD en verschillende stichtingen tegen kindermishandeling en geweld tegen vrouwen. Ik heb me gecommitteerd aan dit onderwerp. Het is zo hard nodig dat hierover gepraat wordt. En ik heb door mijn carrière en mijn eigen gelukkige gezinsleven laten zien dat een uitzichtloze situatie ook ten goede kan keren. Het leven houdt niet op met een slachtofferrol. Ook na een traumatische jeugd kun je stappen zetten om jouw dromen waar te maken.”

Reden temeer om dit jubileum te vieren.

“Daarom hecht ik hier ook extra waarde aan. Ik wil laten zien dat er altijd wel weer iets te vieren valt. Tekstschrijver Jurrian van Dongen heeft voor mijn jubileumvoorstelling een prachtig openingslied geschreven, daarin zing ik letterlijk: ‘Ik bedank het meisje dat ik was voor al haar moed.’ Toen ik dat nummer instudeerde moest ik vreselijk huilen. Want het is zo raak. Ik ben zo dankbaar dat ik vroeger de moed heb gehad om me niet te laten tarten, dat ik me niet heb laten wegzetten als ‘de hoer’ die mijn vreselijke stiefvader zei dat ik was. Daarom wil ik dat alle jonge mensen in moeilijke situaties weten: het is niet klaar. Het leven gaat echt door. Vier daarom als er iets te vieren valt. Omarm alle mogelijkheden die je hebt. Wacht niet op het geluk maar ga er zelf achteraan!”

De aflevering van Volle Zalen met Karin Bloemen is op woensdag 8 maart 2023 om 20:35 uur te zien bij AVROTROS op NPO2.