Tekst: Bram de Graaf

“Ik vond het verbazingwekkend dat ik werd gevraagd voor het programma”, vertelt Gerri Eickhof. “Sterren zijn mensen die op basis van hun talent een groot publiek vermaken, in mijn werk gaat het niet om vermaak. Daarnaast heb ik geen uniek talent, wat ik doe is ambachtelijk. Iedereen met gezond verstand die een jaar met me zou meelopen zou dit werk voor 85 procent doen zoals ik. Maar eervol is het natuurlijk wel.”

Al bijna dertig jaar is Eickhof verslaggever bij het Journaal, waar hij eind jaren 80 als buitenlandredacteur begon. Zijn eerste reportage maakte hij in april 1992, over de aardbeving die Limburg trof. “Met een schade-expert bekeken we in Roermond scheuren in muren. Waren die nieuw of zaten die er al?” Die zomer ging hij naar het voormalige Joegoslavië, waar de burgeroorlog was uitgebroken. “Op de Sloveense grens maakte ik een verslag over vluchtelingen, mijn eerste buitenlandse klus.”

Er zouden er nog vele volgen in die regio, maar Eickhof was ook in Irak en berichtte over de genocide in Rwanda in 1994. Dat conflict heeft hem het meest gevormd, vertelt hij: “In Oost-Congo filmden we duizenden ontheemden uit Rwanda. We riepen ach en wee, maar hadden weinig oog voor het feit dat het Hutu’s waren, bij wie de ellende was begonnen met de moord op honderdduizenden Tutsi’s. Ze waren gevlucht, omdat ze uiteindelijk hadden verloren. Ik heb toen geleerd om naar de keerzijde van het verhaal te kijken. Dat was een harde en goede les.”

Jeugd 

Ook zijn jeugd zat vol harde lessen. Eickhof groeide op in Amsterdam-Noord met een Nederlandse moeder. Zijn ‘hoogstwaarschijnlijk’ Surinaamse vader heeft hij nooit gekend. Als kind, maar ook later werd hij vanwege zijn huidskleur vaak gepest en getreiterd. Zo hield de politie hem in de loop der jaren zonder aanleiding tientallen keren aan. Hij vertelde er prachtig over in Het Parool en De Volkskrant. Dat gaf hem wellicht de bekendheid die het zetje gaf voor een uitnodiging in Sterren op het doek. “Het kreeg nogal wat aandacht en mensen beginnen er elke keer weer over. Ik heb gezegd wat ik te zeggen had, en daarmee is het klaar. Het toont wel aan dat er nogal wat te winnen is op dit gebied, maar ik ben te gematigd en genuanceerd om met overtuiging een boegbeeld in de strijd tegen racisme te zijn. Ik heb te veel oog en begrip voor de andere kanten om die te vuur en te zwaard op elk moment van de dag luider stemme te bestrijden.”

Eickhof is inmiddels 63. Het einde van zijn journalistieke carrière nadert. Zijn werk als verslaggever is risicovoller geworden; er zijn meer bedreigingen en Journaal-teams krijgen beveiliging mee. “Soms denk ik weleens: wil ik wel tussen demonstranten staan om voorspelbare reacties op te nemen? Is dit niet op te lossen met beeld van de aanwezige regionale omroepen waarmee we samenwerken? Ingeschatte risico’s worden vaker bewaarheid dan voorheen. Daarom wordt nu gekeken naar het soortelijk gewicht van het thema. Als het gaat om ‘oorlog en vrede’ zijn we sneller bereid risico te lopen dan bij een promotiewedstrijd van een eerstedivisieclub.”

Zelf heeft hij weinig last gehad van agressie. Vanwege zijn relatieve bekendheid, vermoedt hij. “Dan wordt gedacht: we sturen iemand die minder snel wordt herkend, die kan makkelijker zijn werk doen.” Na zijn pensioen denkt hij het onderweg zijn het meest te missen: “Ik ben niet graag lang op dezelfde plek. Ook als ik daarna ergens anders ben, hoef ik er niet lang te blijven.”

Close-up

Het tekent de persoon Gerri Eickhof: afstandelijk, gereserveerd, een tikkeltje mysterieus. De vraag is dan ook hoe hij in Sterren op het doek wordt geportretteerd. Hij hoopte dat het met ‘enige afstand’ zou zijn, zegt hij. “Dus in volle lengte. Maar het waren vooral close-ups.”

Inmiddels hangt zijn favoriete doek in zijn huis. “Ik woon klein, het schilderij is vrij groot. En toch moet je even zoeken voor je het goed ziet.” Uiteraard moet zijn keus nog geheim blijven. Hij verraadt wel dat die erg moeilijk was en dat hij iets anders meenam dan verwacht. “Ik sta overigens nu naar mezelf te kijken.” En wat voor man zie je? “Iemand met meerdere facetten, met een mengeling van interesse en reserve. Ook iemand die in principe vriendelijk is, met de nadruk op ‘in principe’. En met een houding van ‘het kan verkeren’. Het is goed gelukt.”

Sterren op het doek | Zaterdag 4 december 2021 | Omroep MAX op NPO2 | 20:30 uur