Steve McQueen (12 Years a Slave) maakte met deze film een schijnbaar conventioneel oorlogsdrama, maar heeft daaronder veel te vertellen over klassenongelijkheid en racisme. Af en toe is de toon wat al te belerend en soms te sentimenteel, maar het verhaal ontroert en als kijker moet je wel meevoelen met de moeder en zoon die naar elkaar op zoek zijn. De historische aankleding is oogstrelend en de scènes van Londen onder vuur zijn indrukwekkend. Opvallende casting: singer-songwriter Paul Weller maakt zijn acteerdebuut als grootvader.

Met een beetje Gravity, wat Interstellar en een paar vertrouwde horrorthema's brouwt Constellation een miniserie vol mysterie. De eerste afleveringen zijn bijzonder sterk en zitten vol indrukwekkende special effects, daarna suddert Constellation door naar de ontknoping. In de sterke internationale cast zie je naast hoofdrolspeler Noomi Rapace onder anderen Jonathan Banks, beter bekend als Mike uit Breaking Bad.

Deze komische actiefilm kijk je niet voor het slimme verhaal of de spanning, maar puur voor de enorm leuke wisselwerking tussen George Clooney en Brad Pitt. Zeker in de eerste helft, waar de twee elkaar voortdurend vliegen afvangen, is die briljant. Na een sterke achtervolging zakt de boel wat in, maar de finale is weer heel bevredigend. Een lekkere weekendfilm met twee grote sterren, maar weinig pretenties.

In 1990 werd Scott Turows misdaadthriller Presumed Innocent al eens verfilmd met Alan J. Pakula (All the President's Men) op de regisseursstoel en Harrison Ford in de hoofdrol. Prima film, maar vrij makkelijk te vergeten. Dat is niet erg, want het betekent dat je deze nieuwe serie naar hetzelfde boek weer helemaal blanco kunt gaan kijken. Alleen al de vertolkingen van krachtpatsers als Jake Gyllenhaal, Bill Camp en Peter Sarsgaard maken hem de moeite waard.

De Beanie Baby-gekte is al eens uit de doeken gedaan in een documentaire, en deze film geeft een komische draai aan het verhaal. Door de goed betroffen jaren negentig-styling en de fijne cast is de film leuk om te zien, ook al blijft het allemaal wat onbenullig. Vooral Geraldine Viswanathan, bekend van Blockers, doet het geweldig.

De serie Sugar is een hele fijne ode aan de film noirs van de jaren veertig en vijftig. Leuk is dat er regelmatig scènes uit die films voorbijkomen. En ook verder ziet de serie, met een hele coole en charmante Colin Farrell in de hoofdrol, eruit om op te vreten. Tegen het einde verrassen de makers met een enorme plottwist. Of die geslaagd is, moet ieder voor zich beslissen.

Severance stelt belangrijke vragen aan de kijker over keuzes en vrije wil. Maar maak je geen zorgen. De serie gaat niet alleen diep maar is ook onweerstaanbaar grappig en mysterieus en laat je maar met een gevoel over: gulzigheid. Je wil meer. Veel meer. Gelukkig gaat dat er komen.

Een film over het spel Tetris, dat klinkt behoorlijks saai. Toch is het verhaal achter de jaren 80-sensatie met de vallende blokjes verrassend spannend, grilling en gestoord. Taron Egerton is leuk als de hoofdpersoon - een Nederlander! - en de film kleedt het verhaal aan met grappige computergraphics.

Kunnen een man en een vrouw gewoon goede vrienden zijn zonder romantisch gedoe? Het is een terugkerende vraag in deze verslavend leuke comedyserie van de maker van de Neighbors-films, vol maffe personages en situaties. De wisselwerking tussen hoofdrolspelers Seth Rogen en Rose Byrne maakt van Platonic een feestje.

Migrantenverhalen zijn van alle plaatsen en tijden. Boeken en films over families die hun geluk zoeken op een ander continent, moeten vluchten voor oorlog, worden verjaagd of verhandeld zijn een genre op zich. Pachinko vertelt een verhaal dat we in het westen niet zo vaak horen en doet dat op magistrale wijze. Inclusief goeie acteurs en mooie soundtrack.

Mysterieus, dystopisch en heel erg spannend. Spreken die woorden je aan, dan is Silo absoluut iets voor jou. Daarnaast zijn de makers bijzonder goed in fantastische cliffhangers waardoor je nooit meer wil stoppen met kijken. Geef deze serie een kans!

Ridley Scotts filmbiografie over Napoleon Bonaparte is een meeslepend drama vol massagevechten en stomende seksscènes met de keizer en zijn grote liefde Joséphine. In de hoofdrollen zijn Joaquin Phoenix en Vanessa Kirby helemaal perfect. Voor deze Director’s Cut werd de bioscoopversie van de film aangevuld met ruim drie kwartier aan extra scènes. Zo krijgen we meer te zien over het leven van Joséphine voordat ze Napoleon ontmoet. Ook is de Slag bij Marengo toegevoegd en de invasie van Rusland wat meer aangekleed.

Een serie met Jennifer Aniston, Reese Witherspoon én Steve Carrell kan bijna niet mis gaan en dat gaat het ook niet in The Morning Show. De politieke machtspelletjes en de enorme ego's van tv-presentatoren zijn een genot om naar te kijken. Maar de serie laat in het eerste seizoen vooral perfect zien hoe ingewikkeld #metoo kan zijn.

De eenzame westerling in het onbegrijpelijke Japan: het is een cliché dat op tv en in de film behoorlijk is uitgekauwd. De serie Sunny geeft er een originele draai aan, met eigenzinnige personages, schurende humor en een boeiend mysterie. Rashida Jones doet het uitstekend in de hoofdrol en robot Sunny is een komische sidekick. De tien afleveringen duren niet te lang en zien er ook nog eens schitterend uit.

De makers van Band of Brothers en The Pacific presenteren een derde hoofdstuk uit de Tweede Wereldoorlog: de bombardementen op Duitsland. Het verhaal wordt lekker ouderwets verteld - elke Amerikaan is een held, elke Duitser een hoop stront - maar toont ook in bloederig detail de verschrikkingen van de luchtstrijd. Een advies: hecht je niet teveel aan de personages.

Het verhaal van Black Bird is zo spannend dat je haast niet kunt geloven dat het echt gebeurd is. Tara Egerton is geweldig in de hoofdrol. Paul Walter Hauser is briljant als doodenge seriemoordenaar met piepstem, Larry Hall. En dan is Black Bird ook nog eens een van de laatste rollen van topacteur Ray Liotta.

Samen met 2001: A Space Odyssey en Dune hoort Foundation tot de absolute klassiekers van de sciencefiction. De verhaallijn is zo episch dat het zeventig jaar duurde voordat iemand een verfilming aandurfde. Met deze serie leveren de makers prima werk af, met prachtige special effects en respect voor het bronmateriaal.

Het plot van Schmigadoon klinkt vrij absurd maar laat je daardoor niet afschrikken. De serie is een grote knipoog naar musicals en wil vooral lol hebben. Dat lukt. Zelfs de grootste hater van musicals loopt het risico genadeloos voor de bijl te gaan. Het eerste seizoen is een parodie op musicals uit de jaren veertig, in het tweede seizoen, Schmicago, zijn musicals uit de jaren zestig en zeventig aan de beurt.